ایده اصلی مقاله این است که علاوه بر کارکردهای ایجابی و امنیت ساز، چهره دیگر انتخابات در جمهوری اسلامی پدیدارسازی سطوح مختلفی از بی ثباتی سیاسی و بستری برای وقوع رخدادها، مسائل و چالشهای امنیتی و تهدیدات اجتماعی بوده و چنین نقشی متأثر از نوع کنشگری و رفتار سیاسی سه ضلع اصلی انتخابات، یعنی نهادهای حاکمیتیِ اجرایی و نظارتی، الگوی رقابت احزاب و جناحهای سیاسی و الگوی رفتار انتخاباتی مردم و گروههای اجتماعی میباشد. این مقاله در چارچوب رویکرد دیوید ساندرز پیامدها و چالشهای امنیتی- سیاسی رفتار انتخاباتی مردم و گروههای اجتماعی و نیز تأثیر الگوی رقابت انتخاباتی احزاب و جناحهای سیاسی را بر شاخصهای بی ثباتی سیاسی (رژیم سیاسی، انسجام سیاسی- اجتماعی) بررسی و ارزیابی مینماید. یافته های نوشته نشان میدهد در چارچوب الگوی تعامل کنشگران انتخاباتی، چرخه ای از وضعیت امنیتی در الگوهای سه گانه «انتخابات نسبتاً آرام» « انتخابات چالشآفرین» و «بحران انتخاباتی» تکرار شده و به نظر میرسد با توجه به آسیبهای نظام انتخابات در ایران، الگوی رفتار انتخاباتی کنشگران به سمت وضعیت چالش آفرینی و بی ثبات کنندگی در جریان است.
| انتشار یافته در ؛ | فصلنامه مطالعات راهبردی شماره ۶۹، پاییز ۹۴ |
| قابل دسترسی در ؛ | https://www.quarterly.risstudies.org/article_13145.html انتخابات و ثبات سیاسی در جمهوری اسلامی ایران |
