این مقاله در سال ۱۳۸۸ و پس از توافقات اولیه ایروان و آنکار برای عادی سازی روابط فیمابین نوشته شده است و در صدد بررسی تاثیر این تحول بر فرایندهای ژئوپلیتیک منطقه ای بود. هر چند این امر به دلایل مختلف به تاخیر افتاد، ولی پس از جنگ دوم قره باغ، یافته ها و رویکرد این نوشته می تواند چشم اندازی از وضعیت جدید را که ایروان در صدد بهبود مناسبات با آنکار و باکو می باشد، پش روی تحلیل گران و سیاستگزاران حوزه قفقاز قرار دهد. بر مبنای یافته های مقاله، بررسی معادله قدرت در قفقاز در پی بهبود مورد انتظار روابط ترکیه و ارمنستان نشان میدهد ترکیه به خاطر ملاحظاتی چون، کاهش فشار بین المللی، ورود به اتحادیه اروپا، امنیت و انتقال انرژی، نفوذ بیشتر در قفقاز و ایجاد محیط امن منطقه ای درصدد بهبود روابط با ارمنستان است. ارمنستان نیز به خاطر اهداف راهبردی همچون کاهش وابستگی نظامی – اقتصادی به روسیه، رفع محاصرۀ اقتصادی، خروج از انزوای ژئوپلتیکی، پاسخ به بحرانهای داخلی و دستیابی به امنیت منطقه ای، گرایش زیادی به بهبود روابط با ترکیه دارد. چنین تحولی میتواند توازن قدرت در منطقه را تغییر دهد. این تحول می تواند موجب تغییر مؤلفه های ژئوپلتیکی در قفقاز مانند تغییر ائتلافها و ظهور نظم نوین منطقه ای، تحول سازوکارها و ترتیبات امنیتی، تأثیر بر بحران قره باغ و به ویژه اقتصاد انرژی، امنیت انرژی و همکاریهای اقتصادی در منطقه گردد.
| انتشار یافته در ؛ | فصلنامه مطالعات راهبردی، شماره ۴۶، زمستان ۱۳۸۸ |
| قابل دسترسی در | https://www.quarterly.risstudies.org/article_899.html چشم انداز توازن قدرت در قفقاز در پرتو تحول در روابط ترکیه – ارمنستان |
